Psy myśliwskie cz.1 Labrador retriever i Gończy Polski

Dziś słów parę o rasach myśliwskich.

Są to psy, które pierwotnie miały służyć jako pomoc myśliwym.

Wbrew pozorom rasy te czują się dobrze nie tylko w rękach myśliwych. Coraz więcej osób mieszkających w blokach decyduje się na posiadanie tego typu rasy. Należy pamiętać, że są to psy użytkowe, najczęściej z silnym instynktem polowania, więc od najmłodszych lat wymagają nauki skupiania się na przewodniku.  Psy te posiadają najczęściej dość niezależny charakter, dlatego należy położyć nacisk na naukę posłuszeństwa. Wyróżniamy m.in:

-gończe (np. gończy polski, gończy słowacki, ogar polski)

-norowce (teriery oraz jamniki)

-płochacze (są wszelkiego rodzaju spaniele)

-posokowce (np. posokowiec bawarski)

-wyżły (np. wyżeł niemiecki, wyżeł weimarski)

-aportery (np. golden retriver, labrador retriver)

Jakie rasy myśliwskie cieszą się największą popularnością w Polsce?

Labrador retriever:

 

fot. Anna Białka

Rasa wywodząca się z Nowej Fundlandii. Początkowo używany był przy pomocy rybakom, dzisiaj, mimo, iż jest świetnym pływakiem, wykorzystywany jest częściej jako pies myśliwski, lub pies-przewodnik dla osób niewidomych, czy też pies pracujący jako dogoterapeuta.  

Są to psy średniej wielkości (wysokość w kłębie suk wynosi 54-46 cm, natomiast u psów jest to 56-57 cm) Rasa ta jest bardzo aktywna i potrzebuje dużo ruchu, gdyż labradory mają ogromne tendencje do otyłości. Można powiedzieć, że „moda” na tę rasę wzięła się z powodu ich charakteru - ich usposobienie jest łagodne, przyjacielskie, jest to pies inteligentny i z powodu swoich gabarytów nie zajmuje dużo miejsca. Utarło się przekonanie, iż jest on niezastąpionym kompanem dla rodzin z dzieckiem. Nie należy jednak zapominać, że jest to pies masywny i silny - nie każde dziecko poradzi sobie z utrzymaniem go na smyczy. Dodatkowo pies ten potrzebuje dużej dawki ruchu.
Pies ten jest też ogromnym… żarłokiem. J Ma to swoje plusy i minusy – z całą pewnością nie będzie „wybrzydzał” przy misce. Jednak należy wziąć pod uwagę, że psy te (jak już wspominałam wcześniej) mają tendencję do tycia, a dodatkowo na spacerach zamieniają się w chodzący „odkurzacz”, który zje wszystko, to co jadalne. Co niejadalne również.
Rasa ta jest podatna na choroby takie jak: dysplazja stawu łokciowego i biodrowego, otyłość, choroby uszu oraz zaćma.

Gończy Polski:

Fot. Anna Białka

Jest to rasa stosunkowo młoda, powstała mniej więcej w drugiej połowie XX wieku, jednak dopiero w 2006  roku oficjalnie przyjęto tę rasę do FCI. Używane najczęściej do polowania na zwierzynę płową i czarną (głównie dziki) oraz sporadycznie na zające, czy lisy. Gończe to psy charakterne, raczej nie dla niedoświadczonego właściciela. Cechują się dość dużą niezależnością, (co jest szczególnie widoczne na spacerach) oraz chęcią dominacji. Rasa ta potrzebuje dużej dawki ruchu z możliwością swobodnego biegania bez smyczy.
Właściciele szczeniaków powinni położyć ogromny nacisk na socjalizację tych psów – im więcej nowych dźwięków, miejsc, zapachów, osób – tym lepiej. W przeciwnym razie wyrosnąć może pies lękliwy. Równie istotną kwestią jest nauka przywoływania już od najmłodszego. Praca z gończym wymaga cierpliwości, jednak są to psy bardzo inteligentne oraz podatne na tresurę. Psy te są czułe i oddane rodzinie, przez co można zauważyć wzrost popularności tej rasy na terenie Polski. Psy te nadają się do mieszkania w bloku (są niewielkie – wysokość w kłębie psów nie przekracza 60 cm, natomiast u suk nie jest to więcej niż 55 cm) jednak muszą mieć możliwość swobodnego wybiegania się. Gończe potrzebują treningów zarówno fizycznych, jak i tych węchowych. Jest to wspaniała rasa dla ludzi, dla których pies jest pasją, a nie tylko zwierzęciem.

 Autor: Anna