Psy mysliwskie cz.3 - Golden Retriever i Cocker Spaniel Angielski

Golden Retriever
Golden Retriever to dość znana rasa psa. Występuje w dwóch liniach hodowlanych różniących się nieco wyglądem. Linia angielska: psy mają jasne kremowe umaszczenie lub jasno złote. Sierść ich jest prosta bądź falowana z kolei linia amerykańska: psy mają barwę od złotej aż po czekoladową, sierść może być prosta lub falowana, a budowa ich ciała jest znacznie delikatniejsza i smuklejsza od ich europejskich kuzynów. Goldeny osiągają średnie rozmiary, nawet do 60 cm wysokości, więc trzeba brać to pod uwagę przy zakupie.
Goldeny to nie tylko doskonałe psy myśliwskie, ale do tego niezwykle rodzinne. Pamiętać należy jednak, że jak każdy pies nie nadaję się na zabawkę dla dziecka, ponieważ pomimo swej łagodności ma również pewne granice wytrzymałości. Goldeny można określić kilkoma przymiotnikami: przyjazne, niezawodne, inteligentne, posłuszne oraz łagodne. Psy te są znakomitym kompanem człowieka, uwielbiają przebywać wśród ludzi i właściwie prowadzone zrobią wszystko żeby spełnić oczekiwania swojego właściciela. Ze względu na usposobienie, Goldeny, wykorzystuje się m.in. w rehabilitacji niepełnosprawnych. Pomimo tego, że są energiczne i aktywne to kochają także wylegiwać się na kanapie.  Nadają się dla ludzi poszukujących towarzysza do codzienny aktywności, jednak zupełnie nie nadają się na stróża domu, ponieważ jeśli nie przespałyby ewentualnego włamania to na pewno skończyłoby się na zabawie z intruzem, który próbowałby się dostać do domu.

Fot. pochodzi ze strony: en.wikipedia.org

 Cocker Spaniel Angielski



Jest to rasa znana od XIX wieku. Pierwotnie spaniele uznaje się rasę wywodzącą się z Hiszpanii, przywędrowały do Anglii wraz ze swoimi właścicielami, a niektórzy angielscy arystokraci kupili je lub otrzymali w prezencie. Pod koniec XIXw. Kennel Club w Wielkiej Brytanii uznał Cocker Spaniele za odrębną rasę, do nazwy później dodano słowo ‘angielski’.
Są to psy osiągające wysokość do 40 cm. Charakterystyczne, rozpoznawane przede wszystkim po uszach, długich pokrytych włosem, często skręconym. Ich sierść jest jedwabista, gładka i przylegająca. Krótka na głowie, niezbyt długa na grzbiecie i obfita na łapach.
Psy te uznawane są za temperamentne i wbrew krzywdzącym opiniom są bardzo inteligentne. Do tego są energiczne i uważane przez niektórych za urodziwe. Również ich niewielki rozmiar jest duża zaletą.
Jednak decydując się na Cocker Spaniela trzeba również zaznaczyć, że nie są to psy bez wad. Potrzebują by poświęcić im sporo czasu na pielęgnację, a ta jest dość pracochłonna. Krążą również niebezzasadne opinie, że psy te są szczekliwe. Uważa się, że bywają agresywne, w większości wypadków to winę ponosi właściciel, za nie wpojenie im elementarnych zasad, jednak w wypadku tej rasy zwrócono uwagę na niekontrolowane ataki agresji szczególnie wobec domowników, nazwano to rage syndrome. Choroba wynika głownie ze złej hodowli dlatego ważne jest, by znaleźć zaufaną hodowlę i stamtąd przygarnąć Cocker Spaniela.

Fot. Anna Białka

Autor: Natalia

Psy myśliwskie cz. 2 - Jamnik i Beagle

Jamnik (Dachshund)- rasa pochodzi z Niemiec .Pies swoją posturą przypomina borsuka dlatego tez po przetłumaczeniu oznacza - "borsuczy pies".

Od razu się nasuwa, że jest to pies myśliwski. Sprawdza się dobrze na polowaniach, w leśniczówkach do łapania małych ryjących zwierzątek.

Występują w trzech rodzajach włosia: krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy i w trzech wielkościach: króliczy, miniaturowy i standardowy.

 Odmiana królicza jamnika ma krótki tułów, natomiast standardowy to jamnik z pospolitym długim tułowiem i krótkimi kończynami.

Jamniki występują w umaszczeniu rudobrązowym, podpalanym (czarny) i szorstkowłosym (dzikim). Długość życia tej rasy to 12 lat. Wysokość: 17 do 25 cm.

Jamniki to bardzo rezolutne, przyjazne i oddane psy. Chcą się dużo bawić, mimo krótkich łapek jamniki lubią biegać, co ciekawe robią to szybko i zwinnie !

Wymagają dużo uwagi podczas tresury, gdy nie poświęca mu się czasu mogą stać się dzikie i agresywne. Czasem się zdarza, że nie tolerują dzieci, jednak dobra tresura i odpowiednie podejście pozwolą mu się do nich przekonać.

Ta rasa cechuje się dużą upartością, więc od samego początku należy tresować i kierunkować pieska, aby słuchał się nas w przyszłości. Jamnik nietresowany po prostu robi co chce, nie słucha.

Jest psem, który potrzebuje ruchu, więc wiązanie przy budzie jest dla niego bolesne.

Jamniki mimo postury potrafią zjeść bardzo dużo, należy więc uważać, aby nie przekarmić pupila. Waga tej rasy powinna być do 10 kg.

Rys historyczny

Początkowo uważano, że jamnik wywodzi się z Egiptu, ponieważ na płaskorzeźbach widywano psa 

o podobnej posturze do jamnika. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi 

o jamnika, czy o podobnego do niego psa.

W XIV w. można już było usłyszeć o Dachshund  pochodzących ze średniowiecznych Niemiec.

W XVI/XVII w. nastąpiło rozpowszechnienie tej rasy do Europy. Kierowano je pod warunki zimowe (masywne łapy, większe uszy, skrócony tułów), jednak nie jest on akceptowany we wszystkich krajach europejskich.

 

Na zdjęciu jamnik podpalany (miniaturka) fot. Kinga Obroślak

Beagle- rasa pochodząca z Wielkiej Brytanii, są to psy zaliczane do grupy gończych małych i psów typu wyżłowatego, ale tez tropowiec, posokowiec i pies do towarzystwa. Wysokość 33-40 cm i waga 15 kg. Beagle to niezbyt duży pies, ale ma mocną kość i elegancką sylwetkę. Ma duża głowę, uszy zwisające wzdłuż policzków, stosunkowo krótka szyja, masywne kończyny przednie  proste, osadzone pod klatką piersiową, natomiast kończyny tyle mają silne uda.  

Szata jest krótka i przylegająca do ciała.  Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor. Rzadziej spotyka się umaszczenie cętkowane.

Beagle jest psem wesołym, przyjacielskim i skorym do zabawy. Nie lubi rozłąk i ciężko je znosi. Zadaniem właściciela jest nauczenie psa od początku posłuszeństwa i komend, są to psy bardzo inteligentne, więc nauka nie sprawi problemu. Z beaglem nie można postępować agresywnie gdyż może to mieć złe podłoże na jego psychikę!

Beagle to pies uparty i niezwykle dociekliwy. Od niedawna został nazwany psem do towarzystwa, natomiast jego głównym przeznaczeniem przecież były polowania.

Rys historyczny

Beagle angielskie psy gończe przeznaczone do polowań w sforach na zające i lisy. Jest  krzyżówką francuskich psów harrierów z terierami.

Są dwie teorie wywodzenia się tej rasy. Pierwsza mówiła o antycznych rasach psów gończych jakimi były rzekomo beagle. Psy te trafiły wraz z Rzymianami do Angli, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga mówi o dwóch psach różnych ras, ale za to  gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge.   

 Fot. Anna Białka

Autor: Kinga

Psy myśliwskie cz.1 Labrador retriever i Gończy Polski

Dziś słów parę o rasach myśliwskich.

Są to psy, które pierwotnie miały służyć jako pomoc myśliwym.

Wbrew pozorom rasy te czują się dobrze nie tylko w rękach myśliwych. Coraz więcej osób mieszkających w blokach decyduje się na posiadanie tego typu rasy. Należy pamiętać, że są to psy użytkowe, najczęściej z silnym instynktem polowania, więc od najmłodszych lat wymagają nauki skupiania się na przewodniku.  Psy te posiadają najczęściej dość niezależny charakter, dlatego należy położyć nacisk na naukę posłuszeństwa. Wyróżniamy m.in:

-gończe (np. gończy polski, gończy słowacki, ogar polski)

-norowce (teriery oraz jamniki)

-płochacze (są wszelkiego rodzaju spaniele)

-posokowce (np. posokowiec bawarski)

-wyżły (np. wyżeł niemiecki, wyżeł weimarski)

-aportery (np. golden retriver, labrador retriver)

Jakie rasy myśliwskie cieszą się największą popularnością w Polsce?

Labrador retriever:

 

fot. Anna Białka

Rasa wywodząca się z Nowej Fundlandii. Początkowo używany był przy pomocy rybakom, dzisiaj, mimo, iż jest świetnym pływakiem, wykorzystywany jest częściej jako pies myśliwski, lub pies-przewodnik dla osób niewidomych, czy też pies pracujący jako dogoterapeuta.  

Są to psy średniej wielkości (wysokość w kłębie suk wynosi 54-46 cm, natomiast u psów jest to 56-57 cm) Rasa ta jest bardzo aktywna i potrzebuje dużo ruchu, gdyż labradory mają ogromne tendencje do otyłości. Można powiedzieć, że „moda” na tę rasę wzięła się z powodu ich charakteru - ich usposobienie jest łagodne, przyjacielskie, jest to pies inteligentny i z powodu swoich gabarytów nie zajmuje dużo miejsca. Utarło się przekonanie, iż jest on niezastąpionym kompanem dla rodzin z dzieckiem. Nie należy jednak zapominać, że jest to pies masywny i silny - nie każde dziecko poradzi sobie z utrzymaniem go na smyczy. Dodatkowo pies ten potrzebuje dużej dawki ruchu.
Pies ten jest też ogromnym… żarłokiem. J Ma to swoje plusy i minusy – z całą pewnością nie będzie „wybrzydzał” przy misce. Jednak należy wziąć pod uwagę, że psy te (jak już wspominałam wcześniej) mają tendencję do tycia, a dodatkowo na spacerach zamieniają się w chodzący „odkurzacz”, który zje wszystko, to co jadalne. Co niejadalne również.
Rasa ta jest podatna na choroby takie jak: dysplazja stawu łokciowego i biodrowego, otyłość, choroby uszu oraz zaćma.

Gończy Polski:

Fot. Anna Białka

Jest to rasa stosunkowo młoda, powstała mniej więcej w drugiej połowie XX wieku, jednak dopiero w 2006  roku oficjalnie przyjęto tę rasę do FCI. Używane najczęściej do polowania na zwierzynę płową i czarną (głównie dziki) oraz sporadycznie na zające, czy lisy. Gończe to psy charakterne, raczej nie dla niedoświadczonego właściciela. Cechują się dość dużą niezależnością, (co jest szczególnie widoczne na spacerach) oraz chęcią dominacji. Rasa ta potrzebuje dużej dawki ruchu z możliwością swobodnego biegania bez smyczy.
Właściciele szczeniaków powinni położyć ogromny nacisk na socjalizację tych psów – im więcej nowych dźwięków, miejsc, zapachów, osób – tym lepiej. W przeciwnym razie wyrosnąć może pies lękliwy. Równie istotną kwestią jest nauka przywoływania już od najmłodszego. Praca z gończym wymaga cierpliwości, jednak są to psy bardzo inteligentne oraz podatne na tresurę. Psy te są czułe i oddane rodzinie, przez co można zauważyć wzrost popularności tej rasy na terenie Polski. Psy te nadają się do mieszkania w bloku (są niewielkie – wysokość w kłębie psów nie przekracza 60 cm, natomiast u suk nie jest to więcej niż 55 cm) jednak muszą mieć możliwość swobodnego wybiegania się. Gończe potrzebują treningów zarówno fizycznych, jak i tych węchowych. Jest to wspaniała rasa dla ludzi, dla których pies jest pasją, a nie tylko zwierzęciem.

 Autor: Anna